കാലമെന്‍ കരങളെ കരുത്തരാക്കി...എന്‍ നിണത്തെ തിളക്കും
നീരിനേക്കാള്‍ ചൂടുള്ളതും.
ചിന്തകള്‍ പായുന്ന രൂഡാശ്വത്തെകാള്‍ വേഗത്തില്‍...
നിര്‍ഭയം തന്‍ പാതയില് കുതിചുപായുന്നു..
നിനച്ചുഞാന്‍ ഒരിക്കല്‍ ഞാ‍ന്‍ എന്‍ ഉടയോനാകും...
എന്‍ സാമ്രാജ്യം വാര്‍ത്തെടുക്കും.
കുതിച്ചു ഞാനെന്‍ പാതയില്..റ്ര്തുക്കള്‍
മാറിമറഞ്ഞിട്ടും ഞാനെന്‍ യാത്ര തുടര്‍ന്നു..
വസന്ദത്തിന്‍ പുലര്‍ച്ചെ ഞാ‍നാ കാഴ്ച്ച്കണ്ടു--
ചുട്ടുപൊള്ളുന്നൊരു സൂര്യകിരണങളാക്കെയും-
വെണ്ണക്കല്‍ വിഗ്രഹത്തിനു ചുറ്റും കത്തിച്ചു വച്ചൊരാ
നെയ്യ്‌വിളക്കുകള്‍ പോല്‍ ആ പ്രഭയ്ക്കരികില്‍!!
പിടയ്ക്കും പ്പേടമാനിന്റെ..മിഴികള്‍ പ്പോലവള്‍തന്‍ നീല്ല
മിഴികള്‍ തെറ്റവേ..
എന്നെത്തഴുകിത്ത്ലലോടിയ മാരുതി പുത്ത്നുണവിന്റെ കുളിരെന്‍
ശ്രദ്ധയാകണ്ണുക്കളുടക്കി...
വ്വെള്ളിയെന്‍ ചിന്ത ഒരിക്കല്‍...സുന്ദരമായൊരീ ..കാഴ്ച്ച്യെന്
ഉള്ള്ത്തെ ഉള്ളത്തെ..ഉഴുതിളക്കി...!!!
No comments:
Post a Comment